W rozprawie Romana Ingardena Utwór muzyczny i sprawa jego tożsamości odnajdujemy filozoficzną teorię budowy dzieła muzycznego. Do podstawowych składników dzieła muzycznego Ingarden zaliczył melodykę, rytmikę i harmonikę, a do wtórnych składników dynamikę, agogikę i kolorystykę (sonorystykę). Wyznaczone przez partyturę składniki są schematycznym przepisem, co należy uczynić, aby powstało to właśnie, a nie inne dzieło. Schemat ten zawiera jednak wiele luk i miejsc niedookreślonych, które usuwa dopiero wykonanie dzieła, czyniąc je przez to zindywidualizowanym concretum. Zastanawiające jest, dlaczego w wykazie składników utworu muzycznego brakuje artykulacji. W niniejszym artykule stawiam tezę, że brak artykulacji w teorii budowy dzieła muzycznego świadczy o jej wszechobecności, a im szerzej rozumiemy pojęcie artykulacji, tym bardziej wtapia się ona we wszystkie pozostałe składniki dzieła, nie zatracając przy tym własnej odrębności.