W obszernym dorobku i spuściźnie archiwalnej wybitnego polskiego fenomenologa Romana Ingardena jest bardzo niewiele materiału pozwalającego ustalić jego stosunek do filozofii analitycznej i jej dokonań. Najpełniejsza ocena tej filozofii jest zawarta w liście do Henryka Skolimowskiego i stanowi reakcję Ingardena na kilkustronicową prezentację jego filozofii w książce Skolimowskiego Polish Analytical Philosophy (1967). Ingarden podkreśla, że z gruntu fałszywe jest opisywanie jego dorobku jako połączenia niemieckiej fenomenologii i tzw. polskiej filozofii analitycznej. Niczego bowiem od filozofii analitycznej w polskim wydaniu, czyli od szkoły lwowsko-warszawskiej, się nie nauczył. Zdaniem Ingardena filozofia analityczna ma na ogół tendencję do przesuwania wszystkich zagadnień rzeczowych na płaszczyznę językową, co doprowadziło do „straszliwego wyjałowienia filozofii”.

Seldom did Bertrand Russell discuss the movement or the trend that he himself contributed in a large measure to establish. He did not make frequent use of the term ‘analytic philosophy’, which was entering circulation in the first half of the twentieth century. However, he was fully aware of the distinctiveness of this movement that he described, using the lenses of his own philosophical preferences, referring to it as new realistic philosophy or scientific philosophy. In his later works Russell vehemently and inadequately attacked the linguistic version of analytic philosophy that originated with and was developed by Ludwig Wittgenstein in his Philosophical Investigations, to be later continued by Oxford ordinary language philosophers. The juxtaposition and consideration of various Russell’s statements on analytic philosophy from the successive stages of the development of his philosophical views help the reader to better understand Russellian metaphilosophy and follow the evolution of the philosophical tradition that he exemplified.