Wśród wiejskiej ludności rosyjskiej, zgodnie z ludową tradycją, używane były specyficzne nazwiska nieoficjalne, tzw. ulichnye familii (przydomki). Zwyczaj ten był znany również wśród duchoborców (wspólnoty religijnej wywodzącej się z prawosławia) w Rosji i na Zakaukaziu. Rodziny o tym samym nazwisku używały dodatkowych określeń, które powstawały na skutek niewielkiego zasobu nazwisk w tej społeczności i problemów identyfikacyjnych. Przydomki te, przekazywane następnym pokoleniom, przenoszone między osadami, stały się uznaną formacją antroponimiczną, pomagającą w budowaniu sieci pokrewieństwa i organizowaniu życia społecznego mieszkańców wsi. Kiedy duchoborcy wyemigrowali do Kanady w 1899 roku, kontynuowali tę praktykę nazewniczą aż do początku XX wieku. Współcześnie ulichnye familii zniknęły niemal wśród tej wspólnoty w wyniku tendencji asymilacyjnych, rozproszenia tej zwartej kiedyś grupy i modernizacji społeczeństwa. Artykuł przedstawia analizę onomastyczną tego typu nazw zwyczajowych: czynniki społeczne sprzyjające ich powstaniu, procesy nazwotwórcze, sposób, w jaki były używane i przekazywane, oraz przyczyny ich zaniku. Do artykułu dołączono spis nieofi cjalnych nazwisk duchoborców zebranych podczas wywiadów terenowych i badań dokumentów archiwalnych.