Fluorite mineralization was studied in the Variscan granitoid Karkonosze pluton in the northern part of the Bohemian massif (Lower Silesia, Poland). Fluid inclusions in fluorite and quartz were investigated by the following methods: heating and freezing on an immersion microscope stage, spectrophotometric and electron probe analysis, calcination and water leachate. The parent fluids of fluorite were of the Na-Ca-Cl type with a low CO₂ content. The fluoride ions had sources in the pluton and in its host rocks. Fluid inclusion observations provide evidence of various post-formation alteration. such as refilling, partition, cracking, migration, expulsion or vacuole modification from irregular to cubic habit. A final model of fluorite origin and parent fluid evolution is presented.

This article traces the concept of Place in the poetry of exiled Palestinian poet and literary critic Yūsuf Šihāda,1 now a Polish citizen. The article analyzes Place as the objective correlative through which one can discern the ensemble of the intricate existential relationships in the poetry of this exiled Palestinian intellectual who is torn between its complexities. The Slavic Place and place in general in his poetry constitute the backdrop to understanding the hidden meanings, the existential dilemmas, the entangled human relationships between East and West, and the moral stance the poet reflects in his work. Šihāda’s poetry is based on the poles of open-closed and inside-outside. It reflects loss, wandering, and emotional, intellectual, psychological, humanitarian, and existential alienation. Analysis of the types of place in his poetry – the polar, the intimate, the border, and the utopian - indicates that the poet’s voice has become the voice of the minority, and through the dialectics within the different types of places, he portrays his own crises and those of his people, the various restrictions placed upon them, their dreams of a free, unfettered life, and their yearning to live in an intimate place where they can unite with the universe.

W pracy wychodzi się z założenia, że okres nowożytny różni się od wcześniejszych epok pod względem myślenia o uniwersaliach: w antycznym i średniowiecznym sporze o uniwersalia pierwszeństwo miało to, co ogólne, a przedmiotem debat była tożsamość tego, co jednostkowe. Ockhamowski przewrót myślenia w tym zakresie jest jednym z punktów znaczących początek nowożytności. W tym kontekście uzasadnione jest pytanie, na ile klasyczne koncepcje soteriologiczne, powstałe w dawnym klimacie naznaczonym prymatem uniwersaliów, mogą być zrozumiałe dzisiaj, w atmosferze nominalizmu. Po przedstawieniu specyfiki tej problematyki w artykule omówiono trzy prace trzech znaczących dla historii soteriologii autorów (Atanazego, Augustyna, Anzelma). Wnioski nie potwierdzają prostej tezy o niepodważalnym prymacie myślenia o „człowieku jako naturze ludzkiej” w przypadku Atanazego i Augustyna. Za to o wiele późniejsza teoria Anzelma konsekwentnie opiera się na takim myśleniu. Stąd też refleksje dwóch pierwszych autorów, o ile podkreślają międzyosobową więź zbawczą między Bogiem a człowiekiem, wydają się czytelne także dzisiaj. Z kolei koncepcja Anzelma, oparta na ujmowaniu dzieła zbawczego jako oddziaływania na ludzką naturę, łatwo naraża się na zawężone interpretacje, niezgodne z pierwotnym zamysłem jej autora.