Argumentacja transcendentalna stanowiła dla Petera F. Strawsona istotny fragment jego metody filozoficznej, określanej mianem analizy konektywnej. Zarówno Strawson, jak i jego krytyczni komentatorzy poświęcili wiele wysiłku na ustalenie charakteru, zakresu oraz celów wspomnianej argumentacji. W niniejszym tekście, po pierwsze, rekonstruuję i charakteryzuję podstawowe elementy argumentacji transcendentalnej, wyszczególniając ogólną jej formę, cechy oraz cel, po drugie, rekonstruuję kilka najbardziej reprezentatywnych przykładów rzeczonej argumentacji, po trzecie, odnoszę się do podstawowych zarzutów formułowanych wobec argumentacji transcedentalnej w literaturze przedmiotu, po czwarte wreszcie, konstatuję kilka osobliwości rzeczonej argumentacji, niekiedy przemilczanych przez komentatorów i interpretatorów. Ogólne przesłanie niniejszego tekstu jest umiarkowanie pozytywne: argumentacje transcendentalne są pełnoprawnym sposobem rozumowania w filozofii, w szczególności zaś stanowią – jako część analizy konektywnej – zrozumiałe i usprawiedliwione postępowanie badawcze Strawsona.

StreszczenieW niniejszym tekście zamierzałem, po pierwsze, przypomnieć zarzuty wobec reizmu skonstruowane przez Kazimierza Ajdukiewicza, po drugie przytoczyć niektóre odpowiedzi na owe zarzuty, sformułowane zarówno przez Tadeusza Kotarbińskiego, jak i przez Czesława Lejewskiego, po trzecie wskazać, które z odpowiedzi Lejewskiego usuwają czeic zarzutów Ajdukiewicza, po czwar-te - wykazać, dlaczego pozostałe odpowiedzi na niektóre zarzuty Ajdukiewicza nie są przekonujące. Ogólnym celem tej pracy jest uzasadnienie daleko posuniętego sceptycyzmu wobec reizmu semantycznego. Staram się uzasadnić przekonanie, iż jedynym rozsądnym rozwiązaniem dla reisty jest rezygnacja z semantycznej czeici jego doktryny. W pracy zachowuję neutralnosc wobec ontologii reizmu, choć moje predylekcje metafizyczne rozmijają się całkowicie z reistycznym obrazem świata.