W latach 2000-2002 badano niektóre naturalne i antropogenne właściwości wód powierzchniowych Kampinoskiego Parku Narodowego. Uzyskane wartości średnie omówiono w porównaniu do odpowiednich norm. Analizy większości próbek wykazały, że odpowiadają one I klasie czystości. Benzo(a)pirenu nie wykryto. Jednak w dwóch przypadkach zaobserwowano wysokie stężenie żelaza i manganu. Próbki pobrane w listopadzie zawierały więcej manganu. W jednym przypadku oznaczono wysokie stężenie azotanów. Większość próbek pobranych w Aleksandrowie odpowiadała li klasie czystości ze względu na zawartość fosforanów.

Badania prowadzono na obszarze ,,Żabich Dołów" (Bytom) na powierzchni osadników flotacyjnych i popłuczkowych powstałych w wyniku eksploatacji i przerobu rud cynku i ołowiu. Analiza zebranego materiału pozwoliła na wyodrębnienie 8 syntaksonów, w tym 2 zespołów i 6 zbiorowisk roślinnych z klas Artemisietea, Calluno-Ulicetea, Mo/inio-Arrhenatheretea. Wśród wyróżnionych syntaksonów dominują zbiorowiska roślinne należące do podzwiązku Dauco-Melilotenion, rozwijające się w miejscach przesuszonych, na podłożu piaszczystym, przepuszczalnym, często o słabo zaznaczonym procesie glebotwórczym (Melilotetum a/boofficinalis. Dauco-Picridetum hieracioidis, zbiorowisko z Calamagrostis epigejos (L.) Roth; zbiorowisko z So/idago canadensis L.). Na badanych obiektach odnotowano również fitocenozy murawowe (zbiorowisko z Festuca ovina L s. str.) i łąkowe (zbiorowisko z Deschampsia caespitosa (L.) P. Beauv., zbiorowisko z Agroslis capillaris L.).

Przeprowadzone badania dotyczące zbiorowisk wodnych i torfowiskowych na terenie Trzebini w roku 2000 wykazały ich małą różnorodność wynikającą z niewielkiej ilości dużych zbiorników wodnych oraz z przeprowadzenia melioracji osuszających. Wyróżniono 12 syntaksonów reprezentujących S klas: Lemnetea minoris (I), Polarne/ea (6), Utricularietea intermedio-minoris (I), l.ittorelletea uniflorae (I), ScheuchzerioCaricetea nigrae (I). Wśród opisanych jednostek 3 zespoły są narażone na wymarcie w obrębie Górnego Śląska: Myriophylletum verticillati, Hottonietum palustris, Valeriano-Caricetum jlavae (zespół o charakterze górskim).

W wyniku przeprowadzonych badań na terenie Trzebini w latach 1999-2000 stwierdzono 642 gatunki roślin naczyniowych, z których znaczna część reprezentuje rodziny Asteraceae, Fabaceae , Cyperaceae, Poaceae, Rosaceae. Nie potwierdzono występowania 51 taksonów. Wśród form życiowych dominują hemikryptofity. Pod względem warunków siedliskowych najwięcej jest gatunków preferujących pełne światło z przejściowym ocienieniem oraz umiarkowanie cieple i umiarkowanie chłodne warunki termiczne, gleby świeże i wilgotne o pH od słabo kwaśnego po zasadowe, bogate w związki organiczne, piaszczysto-gliniaste lub ciężkie gliny. We florze miasta duży udział mają gatunki obcego pochodzenia (19,8%) Największą frekwencję mają archeofity, a wśród kenofitów - agriofity. Mimo znacznej synantropizacji flora miasta charakteryzuje się wysokim udziałem gatunków chronionych (40) i zagrożonych w skali Górnego Śląska (84). Natomiast gatunków górskich jest niewiele ( 15). Obszarem o największych walorach florystycznych na terenie Trzebini jest Podbuczyna, a o najmniejszych - Centrum i Chechlo.

W pracy badano zawartość 16 wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (lista US EPA) w roślinach (kukurydza i wiklina) uprawianych na glebach użyźnianych osadami ściekowymi. Całkowitą zawartość WWA określano stosując ekstrakcję dichlorometanem metodą ultradźwiękową. Do oczyszczania ekstraktów zastosowano technikę ekstrakcji do fazy stałej. Rozdzielanie WWA i oznaczanie ilościowe przeprowadzono techniką HPLC z detekcją UV Na podstawie uzyskanych wyników wyliczano współczynniki biokoncentracji. Zawartość sumy WWA w roślinach wahała się od 5,83 do 33,8 μg/kg s.m. Stwierdzono dominujący udział WWA o niskiej masie cząsteczkowej. Uzyskane wyniki wskazują na wzrost zawartości wszystkich oznaczanych WWA wraz ze wzrostem dawki osadu. Jednakże nawet przy najwyższych dawkach osadu zarówno zawartość sumy WWA jak też indywidualnych związków z tej grupy nie przekraczała zawartości mogących stwarzać zagrożenie dla zdrowia ludzi. Wyliczone współczynniki biokoncentracji dla sumy 16 WWA wahały się od 0,04 do 0,38 i były na poziomie notowanym przez innych autorów.

Procedury ekstrakcji z zastosowaniem pojedynczego eluentu są szeroko rozpowszechnione do oznaczania dostępności metali ciężkich. Celem poniższej pracy było porównywanie rozpuszczalności metali ciężkich w trzech eluentach kwasowych: 1 M HCL 10% HNO, i 0,43 M Cl-1,COOH Stwierdzono ponad 65% wydajność kwasów nieorganicznych w wymywaniu Pb i Zn. Rozpuszczalność metali w badanych eleuentach była silnie skorelowana z ich całkowitą zawartością w glebie. Natomiast kwas octowy wymywał mniej niż 5% całkowitej zawartości Cu, Ni i Pb. Analiza współczynników korelacji liniowej wykazała istotne zależności pomiędzy fizykochemicznymi właściwościami gleby a zawartością metali w roztworach po ekstrakcji. Ekstrakcja pojedyncza w roztworach kwasów pozwala w prosty i szybki sposób oznaczyć zanieczyszczenie gleby metalami ciężkimi

W pracy przedstawiono wyniki przeprowadzonych w latach 1997-1999 badań pionowego rozmieszczenia drobnoustrojów wskaźnikowych w wodzie pelagialu i profundalu jeziora Wigry wraz z panującymi tam stosunkami termiczno-tlenowymi. Bakteriologicznymi wskaźnikami były bakterie oznaczane na agarze odżywczym w temperaturze 20 i 37°C, bakterie grupy coli, bakterie kałowe grupy coli oraz paciorkowce kałowe. Do badań wytypowano 3 stanowiska usytuowane w pobliżu najgłębszych miejsc jeziora, w różniących się od siebie w sposób znaczący pod względem morfometrycznym częściach jeziora (Ploso Północne, Ploso Szyja i Ploso Zachodnie). Wody pelagialu i profundalu jeziora Wigry na badanym obszarze Plos wykazywały tylko nieznaczne zanieczyszczenie bakteriologiczne. Większym zanieczyszczeniem charakteryzowały się jedynie niektóre próby wody pobierane na stanowiskach I (w rejonie ujścia rzeki Czarnej Hańczy) i 3 (w rejonie Wyspy Ostrów). Maksymalne liczebności badanych bakterii wskaźnikowych stopnia zanieczyszczenia i stanu sanitarnego stwierdzano na głębokości od I do 5 metrów oraz przy dnie, rzadziej zaś przy powierzchni lub na innych głębokościach. Tylko liczba kałowych bakterii grupy coli osiągała większe wartości na głębokości 5 metrów i niżej. W całym okresie badawczym stwierdzono istotnie dodatnią korelację pomiędzy temperaturą a liczebnością bakterii oznaczanych na agarze odżywczym w temperaturze 20 i 37°C, ujemną zaś dla bakterii grupy coli i kałowych bakterii grupy coli. Z zawartością tlenu istotnie ujemnie skorelowana była liczebność bakterii oznaczanych na agarze odżywczym w temperaturze 20 i 37°C oraz liczba paciorkowców kałowych. Głębokość skorelowana była istotnie ujemnie tylko z liczebnością bakterii oznaczanych na agarze odżywczym w temperaturze 20°C w całym okresie badawczym.

Niekiedy zachodzi potrzeba kontroli jakości ścieków wprowadzanych do systemów kanalizacyjnych. Wyniki analiz fizyko-chemicznych odzwierciedlają wyłącznic sytuację istniejącą w momencie poboru prób ściekowych. Natomiast wnioskowanie oparte o metody bioindykacyjne umożliwia ocenę stanu przed pobraniem prób, a tym samym wykrycie zrzutów nadmiernych ładunków lub substancji szkodliwych dla osadu czynnego, w momencie poprzedzającym pobranie prób przynajmniej o czas generacji gatunku o najniższym tempie rozmnażania. W pracy przeanalizowano możliwości użycia dla potrzeb bioindykacji przedstawicieli mikrofauny zasiedlającej systemy kanalizacyjne i wykorzystującej ścieki jako źródło pokarmu. Ocenie poddano przydatność: I) gatunków wskaźnikowych z systemu saprobów Kolkwitza-Marssona (K-M), 2) indeksu Shannona-Wienera (S-W) obliczonego w oparciu o liczebności gatunków - H, 3) indeksu Shannona-Wienera obliczonego w oparciu o liczebności grup morfologicznofunkcjonalnych - H'. Uzyskane wyniki badań wykazały, że indeks Shannona-Wienera oparty o grupy rnorfologicznofunkcjonalne (najłatwiejszy do obliczenia), jest wystarczająco dokładny dla potrzeb bioindykacji.

Badano wpływ osadu ściekowego na aktywność enzymatyczną pokrywy glebowej na terenie po otworowej kopalni siarki w celu oceny możliwości jego wykorzystania w leśno-łąkowej rekultywacji terenów Kopalni Siarki "Jeziórko". Wyniki, uzyskane po sześciu latach od zastosowanych zabiegów rekultywacyjnych wskazują, że osad ściekowy, dodany w odpowiedniej dawce, wpływał na ogól korzystnie na właściwości biochemiczne i chemiczne gleby. Oznacza to, że zastosowany osad może być brany pod uwagę, jako jeden ze środków służących do rekultywacji gruntów toksycznych.

Warunki termiczno-tlenowe badano w jeziorze Ińsko w latach 1999-2000. Jest to jezioro dimiktyczne, w którym wody ulegają wymieszaniu dwa razy w roku. Charakteryzuje się silną stratyfikacją termiczną i tlenową. Warunki tlenowe wjeziorze Ińsko są bardzo dobre, gdyż całkowity brak tlenu występuje tylko latem dopiero poniżej 30 m głębokości i tylko w rejonach najsilniej narażonych na wpływ aglomeracji miejskiej. Natomiast podczas cyrkulacji jesiennej i wiosennej koncentracja tlenu przy dnie osiąga 5 mg O2 dm-3. Koncentracja tlenu w wodzie wskazuje na sprzyjające warunki produkcji biomasy, w tym produkcji pierwotnej (fitoplanktonu) w epilimnionie jeziora Ińsko. Intensywny rozwój glonów wpływał w istotny sposób na przezroczystość wody. Na tle pionowych różnic termicznych i tlenowych w jeziorze latem występowały także pewne różnice w odczynie wody.

Badano wpływ osadu ściekowego na aktywność enzymatyczną pokrywy glebowej na terenie po otworowej kopalni siarki w celu oceny możliwości jego wykorzystania w leśno-łąkowej rekultywacji terenów Kopalni Siarki "Jeziórko". Wyniki, uzyskane po sześciu latach od zastosowanych zabiegów rekultywacyjnych wskazują, że osad ściekowy, dodany w odpowiedniej dawce, wpływał na ogól korzystnie na właściwości biochemiczne i chemiczne gleby. Oznacza to, że zastosowany osad może być brany pod uwagę, jako jeden ze środków służących do rekultywacji gruntów toksycznych.

W rezultacie badań fitosocjologicznych, prowadzonych w lasach Wyżyny Śląskiej i Płaskowyżu Głubczyckiego, w latach 1994-2000, stwierdzono obecność Impatiens parv!flora w zbiorowiskach borów, borów mieszanych, poprzez lasy mieszane, aż po grupę żyznych lasów liściastych, w tym olsy, lęgi, grądy oraz buczyny. Optimum występowania tego gatunku przypada na grądy typowe. Największe pokrycie osiąga on jednak w silnie zdegenerowanych zbiorowiskach, które wyksztalcily się wskutek gospodarki zrębowej i nasadzeń.