Historic title is just one of many legal instruments which may be raised by parties and used by judges to decide a territorial dispute. If a claim of historic title in given circumstances may be deemed to have been extinguished as a result of its relative weakness, the elements advanced in support of its construction, for example uti possidetis or eff ective occupation, may be used to support other types of legal claims. Taking into account its construction and its systemic conditional criteria, historic title gains maximum eff ectiveness when conditions exist which would support a fi nding of its incremental consolidation. This involves a multi-dimensional interpretation in reliance on particular elements which, taken together, create a complicated factual state in a particular territorial dispute. On the other hand, consolidation of historic title is not an argument which can be used by the indigenous native inhabitants of a territory, since their arguments are not based on claims of sovereignty.

Article 51 of the UN Charter, in affi rming the inherent right of self-defence of each UN Member State “against which an armed attack has occurred”, clearly indicates that the concept of armed attack plays a key role in delineating the right of self-defence. The concept in question was not, however, defi ned in the UN Charter, and no universally acceptable defi nition has yet emerged either in practice or in doctrine. One of the fundamental questions to be addressed in this context is who must engage in armed activity for it to qualify as an armed attack. This question is of particular relevance today because of the threat of international terrorism and the expansion of the concept of armed attack through the inclusion of an act of terrorism. The article discusses in some detail the emerging legal framework for attribution of actions undertaken by non-state actors to states.

This Article investigates how the European Court of Human Rights becomes competent to make decisions in cases concerning (or taking roots in) “historical situations” preceding the ratifi cation of the European Convention by a given Member State or even the enactment of the Convention. “Historical situations” refer to events that occurred in the period of Second World War or shortly thereafter. In all such cases, the preliminary question arises whether the Court is competent temporally (ratione temporis) to deal with the application. This group of cases concerned usually allegations touching upon the right to life and the right to property. The Court had to decide if the allegation in question related to a temporally closed event (making the Court not competent) or rather to a continuous violation (where the Court could adjudicate). A specifi c set of legal questions arose vis-à-vis the right to life, fi rst of all that of the autonomy of the procedural obligation to conduct an effi cient investigation. The Strasbourg case law did not provide a clear answer. However, following two crucial judgements rendered by the Grand Chamber, the Court has established an interesting legal framework. Article analyses also two other situations having a historical dimension: bringing to justice those accused of war crimes or other crimes under international law (in light of the alleged confl ict with the principle of nullum crimes sine lege) and pursuing authors of pro-Nazi statements or speech denying the reality of Nazi atrocities.

W artykule podjęto rzadko omawiany temat działalności na morzu konstrukcji technicznych niebędących statkami, przedewszystkim pływających platform wiertniczych. Opisano rodzaje i klasyfikację platform morskich, kwestię uznawania stałych i ruchomych platform/instalacji morskich za statki, sztucznych wysp, platform, instalacji i konstrukcji w świetle prawa międzynarodowego, jurysdykcji nad sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami. Poruszono sprawę prawa budowy platform, instalacji i konstrukcji, stref bezpieczeństwa oraz prawa pościgu wokół sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji, usuwania nieczynnych instalacji.

Najpoważniejszym mankamentem w prawie morza jest brak konwencji międzynarodowej regulującej kwestie odpowiedzialności za szkody powstające wskutek wycieku ropy i katastrofy platform wydobywczych.

Gospodarka morska jest jedną z dziedzin gospodarki państw nadbrzeżnych. Artykuł próbuje określić ramy prawneochrony środowiska w gospodarce morskiej, jak również wpływ warunków środowiskowych na kształtowanie gospodarki morskiej we współczesnym świecie. Środowiskowa gospodarka morska jest konsekwencją współistnienia trzech dziedzin prawa: gospodarczego, ochronyśrodowiska oraz morskiego. Zasada zrównoważonego rozwoju stanowi jeden z głównych wskaźników, jak powinna funkcjonować środowiskowa gospodarka morska. Ramy prawne: prawo międzynarodowe, prawo UE i polskie prawo wewnętrzne próbują nadać precyzyjne znaczenie pojęciu zrównoważonego rozwoju w sferze wykorzystania gospodarczego zasobów morskich. Zadanie to jest szczególnie trudne, jako że ekosystem Morza Bałtyckiego jest bardzo wrażliwy oraz szczególnie narażony na antropopresję ze względu na jego charakter geograficzny, jak również dużą liczbę ludności zamieszkującej wybrzeża tego stosunkowo niewielkiego akwenu. Udane wdrożenie środowiskowej gospodarki morskiej powinno spowodować osiągnięcie stanu prosperującej gospodarki, w której działalność gospodarcza będzie się odbywać w środowisku wysokiej jakości.

W artykule podniesiono ważną kwestię przetwarzania danych z dokumentów elektronicznych wsystemach teleinformatycznych e-Maritime. Systemy te nie są do końca znane prawnikom, aautomatyczne decyzje podejmowane są przez system. Postuluje się stałe uczestnictwo teoretyków i praktyków prawa w budowie systemów teleinformatycznych e-Maritime. Przeanalizowano rozbudowany system informacyjny z zakresu e-Maritime działający w porcie Singapur i europejską inicjatywę e-Maritime. Omówiono znaczenie dokumentu elektronicznego w polskiej procedurze administracyjnej i prawie cywilnym. Poruszono tematykę konosamentu elektronicznego, komunikatu elektronicznego, elektronicznego zapisu transportowego, biletu elektronicznego, a także Internetu przedmiotów.

Artykuł poświęcony jest problematyce usług portowych, czyli – w systemie polskiego prawa morskiego – agencji morskiej, umowom maklerskim, pilotażowi i holowaniu portowemu. Przedstawiono status prawny portów morskich i klasyfikację usług świadczonych w portach.

Omówiono poszczególne rodzaje usług regulowane w kodeksie morskim. Krótko opisano niektóre regulacje, wytykając ich lakoniczność i niedostosowanie do współczesnych potrzeb.

W kolejnej części pracy zaprezentowano propozycje legislacyjne do nowego kodeksu morskiego, przygotowane w ramach Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Morskiego. Między innymi przedstawiono propozycję uzupełnienia katalogu usług portowych o cumowanie.

Ostatnią część poświęcono prawu Unii Europejskiej. Głównym bowiem powodem napisania tego artykułu był projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego ramy w zakresie dostępu do rynku usług portowych oraz przejrzystości finansowej portów z 23.05.2013 r. Projekt ten wywołał duży ferment w krajach członkowskich UE i w organizacjach związanych z branżą portową. Autor omawia założenia tej nowej regulacji, poddając je ostrej krytyce. Przede wszystkim zarzucono propozycji UE łamanie reguł rynkowych w zakresie świadczenia usług portowych i poddawanie tych usług rygorom prawa administracyjnego.

O problemach prawnych ustroju administracji morskiej pisano już blisko pół wieku temu. Temat ten odżył w związku z 90-leciem tejże administracji i zaowocował w 2010 r. odpowiednią publikacją zbiorową autorów związanych praktycznie z tą administracją. Niniejszy artykuł zawiera odniesienia do problematyki prawnej ustroju administracji morskiej oraz rozwija temat z odpowiednimi wnioskami de legelata et ferenda.

Budowa metodologii delimitacji obszarów morskich ma następujące fazy: lata 1969–1982, w których Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości orzekał na podstawie konwencji genewskich z 1958 r. oraz międzynarodowego prawa zwyczajowego; lata 1982–1994, w których weszła w życie konwencja o prawie morza z 1982 r.; lata do 2009 r. i wydanie wyroku w sprawie Morza Czarnego.Opracowana metodologia jest przejrzysta, ale sama delimitacja obszarów morskich jest procesem złożonym i trudnym.

Artykuł dotyczy drugiego etapu delimitacji obszarów morskich i wyjaśnia koncepcję szczególnych okoliczności, która jest kategorią otwartą i składa się przede wszystkim z czynników geograficznych, a w mniejszym stopniu z czynników niegeograficznych.

Autor analizuje najnowsze sprawy dotyczące Morza Czarnego i Morza Karaibskiego (Nikaragua–Kolumbia) rozpatrywane przez MTS oraz sprawę dotyczącą Zatoki Bengalskiej, w której wyrokował Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza.