Samoregulacja mediów może mieć istotny wpływ na kształtowanie się kultury dziennikarskiej i poziomu etycznego mediów. Jej skuteczność jest jednak uzależniona od stopnia instytucjonalizacji narzędzi samoregulacyjnych i ich powszechnej akceptacji. Różny jest ten poziom w różnych systemach medialnych, co często warunkowane jest historycznie. Artykuł za cel przyjmuje prezentację historycznego rozwoju samoregulacji trzech systemów medialnych (francuskiego, brytyjskiego i fińskiego) wpisujących się w trzy różne modele systemów medialnych opisane przez Daniela Hallina i Paolo Manciniego i zestawienie ich z rozwojem samoregulacji mediów w Polsce.

Artykuł charakteryzuje pismo „Moriah” wydawane we Lwowie w latach 1903–1924 jako miesięcznik młodzieży żydowskiej. Pismo ukazywało się w języku polskim i było trybuną środowiska syjonistycznego. „Moriah” zamieszczała teksty popularnonaukowe, głównie z zakresu historii i literatury żydowskiej oraz utwory literackie przedstawicieli literatury jidysz i hebrajskiej. Pismo realizowało model wychowania w duchu narodowo-żydowskim, ale przede wszystkim popularyzowało idee syjonizmu.

Czasopisma studenckie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych były alternatywą dla systemu oficjalnej prasy literackiej i młodych PRL. Chociaż wydawane oficjalnie przez organizacje studenckie (ZSP, później SZSP), to ze względu na takie cechy komunikatu prasowego jak nieregularność ukazywania się, określenie gatunkowe - jednodniówka, niewielki nakład i nieoficjalny kolportaż ich redakcje posiadały względny atrybut samodzielności. Oczywiście w kontekście ówczesnego systemu kultury studenckiej, częściowo zideologizowanego. Do najważniejszych nieprofesjonalnych czasopism środowiskowych należały jednodniówki: „Dwukropek”, „Faktor”, „Gaudeamus”, „Konfrontacje”, „Linia”, „Magazyn Studencki”, „Spojrzenia”, „Smar”.

W niniejszym tekście przedstawiono współczesny obieg wydawnictw periodycznych w ramach wtórnego rynku książki. W swojej masie stanowią one w stosunku do książek marginalny dział asortymentu, aczkolwiek jest on stale obecny w ofercie wszystkich segmentów rynku, obejmujących zarówno obiekty zabytkowe, jak i nowsze, w tym bieżącą produkcję. Obecność ta jest jednak zróżnicowana pod względem jakościowym i ilościowym, na podaż i popyt zaś w istotny sposób wpływają zmiany technologiczne w zakresie rozpowszechniania prasy (Internet) oraz udostępniania jej zbiorów archiwalnych i bibliotecznych (digitalizacja).

Przedmiotem rozważań jest analiza artykułów w czasopismach ukazujących się na przełomie XIX i XX w., które przedstawiały postać Jakuba Jasińskiego. Badaniami objęto następujące tytuły prasowe: „Czarno na Białem” (1939), „Echo Pragi” (1917), „Gazeta Warszawska” (1924), „Gazeta Wileńska” (1906), „Kurier Literacko-Naukowy” (1927), „Kurjer Polski” (1917), „Kurier Poranny” (1886), „Kurier Warszawski” (1917), „Nowa Reforma” (1918), „Nowa Gazeta” (1917), „Sybilla Nadwiślańska” (1821), „Świat” (1917), „Tygodnik Ilustrowany” (1917). Zamierzeniem autorów było ukazanie osoby Jasińskiego na tle historii Polski. Nawiązywano do Mickiewicza, jako tego, który starał się wynieść Jasińskiego do grona polskich patriotów. Obraz ten był wielokrotnie powielany.

W artykule dokonano analizy pisma „Papier i Galanteria” ukazującego się w latach 1921–1922. Przedstawiono ogólny zarys działalności pisma. Omówiono: zasady funkcjonowania pisma, zadania i pełnioną rolę, adresatów, źródła finansowania, strukturę pisma, zawartość tekstów.

W artykule prześledzono obecność psychoanalizy w wydawanych w latach 1946–1981 w Londynie „Wiadomościach”. Przeanalizowano teksty zarówno zwolenników teorii Freuda i jego kontynuatorów, jak i ich oponentów, próbując tym samym odpowiedzieć na pytanie: czy na łamach emigracyjnego tygodnika doszło do przedyskutowania użyteczności psychoanalizy jako języka opisu zjawisk społeczno-kulturowych?