Rynki surowcowe, pomimo wielu zazwyczaj wspólnych cech z innymi rynkami, są rynkami osobliwymi, a ich funkcjonowanie odbiega niekiedy od prawideł wolnego rynku. Wynika to ze specyfiki pozyskania dobra będącego przedmiotem obrotu handlowego. Zmiany podaży wielu strategicznych surowców mineralnych są na ogół znacznie wcześniej sygnalizowane (wieloletni cykl inwestycyjny od rozpoznania złoża do udostępnienia górniczego), rozwijają się wolno i nieelastycznie. Zapotrzebowanie na surowce pospolite ma często wyraźny, koniunkturalny charakter. Wspólną cechą dla rynków surowcowych, jak i rynków pozostałych dóbr jest jednakże fakt, iż są one miejscem nieustannej rozgrywki, a zachowanie poszczególnych podmiotów można na ogół sprowadzić do dwóch typów strategii: konkurencji lub kooperacji. W artykule przypomniano znany z literatury model gry związany z rynkiem ropy naftowej. Opierając się na trzypodmiotowym rynku producentów kruszyw podjęto próbę modelowania zachowań przedsiębiorców. W analizie wykorzystano założenia teorii gier n-osobowych, które umożliwiają ocenę i zasadność tworzenia różnorodnych koalicji. Pokazano możliwe strategie działania, wynikające zarówno ze współpracy zakładów jak i jej zaniechania. Dla ewentualnych aliansów oszacowano możliwe do osiągnięcia wypłaty i zaproponowano ich podział pomiędzy uczestników tworzących koalicję.