Gramatyka i logika orzeczników wyrażających relacje jest dobrze znana w ujęciu rachunku predykatów, mówiąc w skrócie, dzięki dziedzictwu Whiteheada i Russella. Jednak w języku naturalnym relacje są często opisywane przy użyciu zwrotów, które C.S. Peirce nazywał „relatywami”, tzn. wyrażeń takich jak np. „brat”, „upominek”, „kierownik”, „skutek”, „następca”, które wymagają dopełnienia przez jeden lub więcej określających terminów, tak aby uzyskać z nich nazwy czy terminy ogólne. Peirce opracował logikę takich relatywów, która wywarła wpływ na E. Schrödera i A. Tarskiego. Nieco później S. Leśniewski, aby sformułować swoją mereologię, wolał użyć terminów relacyjnych, takich jak „część”, „przedmiot obejmujący”, „klasa”, niż predykatów i operatorów, do jakich następnie odwoływano się bardziej powszechnie. W artykule omawiam aspekty gramatyki i logiki terminów relacyjnych, mając na względzie ich zastosowanie do kilku wyróżnionych tematów logiczno-filozoficznych, jak np. liczebność desygnatów, funkcje, abstrakcyjność, zagadnienie kolejności argumentów czy stworzona przez B. Russella wielorelacyjna teoria przekonań i sądów.