Głównym celem publikacji jest ustalenie, jaką wiedzę tuż po II wojnie światowej pozyskiwały Polki z prasy na temat sytuacji kobiet i działalności stowarzyszeń feministycznych w Europie i na innych kontynentach? Ponadto jaki obraz funkcjonowania tych organizacji prezentowały organy prasowe Ligi Kobiet? Dzięki zastosowaniu klasycznej metody analizy i krytyki treści prasy oraz pomocniczo metodologii badań monograficznych można znaleźć odpowiedzi na te i podobne pytania. Podjęte badania pokazują, że w tamtym czasie do Polek docierały za pośrednictwem prasy bardzo lakoniczne informacje o roli stowarzyszeń feministycznych w procesie emancypacji kobiet w poszczególnych krajach.

Przedmiotem artykułu są dzieje i analiza zawartości czasopisma „Dawna Sztuka”, które ukazywało się we Lwowie w latach 1938–1939. Pismo poświęcone było historii sztuki i archeologii; jego inicjatorem był Stanisław Jan Gąsiorowski. Celem „Dawnej Sztuki” było m.in. ułatwienie kontaktu z badaczami zagranicznymi, reprezentowanie polskiej nauki na zewnątrz i wzbogacanie nauki światowej dorobkiem polskich uczonych.

Morderstwo prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza stało się istotnym wątkiem treściowym przekazów większości rodzimych mediów informacyjnych. W artykule porównano treści opublikowane w 6 płatnych ogólnopolskich dziennikach („Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”, „Nasz Dziennik”, „Gazeta Polska Codziennie”, „Fakt”, „Super Express”) w dniach 14 stycznia – 26/27 stycznia 2019 roku. Stwierdzono istotne różnice w sposobie relacjonowania tego wydarzenia. Dotyczyły one zarówno samej objętości treściowej związanej z tematem, jak i sposobów doboru, opisu i interpretacji poszczególnych wydarzeń oraz wprowadzania określonych wątków pobocznych.

W artykule została zaprezentowana historia wydawnicza dwóch litewskich periodyków z początku XIX wieku — „Dziennika Wileńskiego”, ukazującego się w latach 1805–1806 oraz „Gazety Literackiej Wileńskiej”, wydawanej od stycznia do grudnia roku 1806. Obydwie te inicjatywy prasowe łączy nazwisko ich redaktora Gotfryda Ernesta Groddecka, który drugi z wymienionych tytułów powołał do istnienia jako literacką przeciwwagę dla hołdującego głównie naukom ścisłym „Dziennika…”. Trwające przez rok współzawodnictwo zakończyło się niestety zaprzestaniem dalszego wydawania tychże czasopism.

Celem opracowania jest syntetyczna prezentacja rozwoju czasopism dla dzieci na ziemiach polskich od ich powstania do zakończenia I wojny światowej. Głównym przedmiotem badań są czasopisma dla młodszych i starszych dzieci (do 15 roku życia) wydawane w języku polskim na etnicznych i historycznych ziemiach polskich w języku polskim. Pominięto zaś periodyki wydawane na tym terenie w innych językach (niemieckim, rosyjskim, białoruskim, ukraińskim, litewskim, jidysz czy hebrajskim), jednodniówki i kalendarze, pisemka szkolne, harcerskie i etyczne oraz prasę młodzieżową i studencką. W toku badań ustalono, że w badanym okresie ukazywało się ogółem 177 tytułów przeznaczonych dla młodego odbiorcy, z czego latach 1824–1863 wychodziło ich 25, zaś w okresie późniejszym 152.

Artykuł omawia trudne relacje pomiędzy polską i niemiecką radiofonią w okresie międzywojennym. Zaczęły się one od sporów o treści programów na Górnym Śląsku i przejęcia kontroli przez stronę niemiecką nad rozgłośnią w Gdańsku. Po dojściu Hitlera do władzy relacje te się poprawiły, a nawet wzajemnie retransmitowano programy. Ostatecznie niemiecka radiofonia odegrała podczas inwazji Wehrmachtu we wrześniu 1939 roku bardzo niechlubną rolę, w istotny sposób przyczyniając się do ubezwłasnowolnienia społeczeństwa polskiego.

Druga część artykułu przedstawia zawartość głównych działów „Przyjaciela Dzieci” lat 1892–1911, takich jak dział artykułów i pogadanek popularnonaukowych, podróżniczo-krajoznawczo-etnograficzny, życiorysów, tzw. „czynów nauczających” oraz dział religijny. Omawia również działy ciekawostkowo-rozrywkowe: tzw. „artykuły różnej treści”, nowe działy „Ze świata” i „pożyteczne zabawy i rozrywki”. Zaprezentowano także ostry atak na anachronizmy treściowe warszawskiego tygodnika przeprowadzony w r. 1901 na łamach „Poradnika dla Czytających Książki”.