Autorka przedstawia przemiany, jakie zaszły pod koniec dwudziestego wieku w obszarze koncepcji dotyczących prezentacji sztuki publiczności miejskiej. Zwraca uwagę na znaczenie ruchu tzw. „nowej muzeologii”, który dokonał rewizji postaw muzeologów wobec odbiorców sztuki. Przedstawia zaczerpnięte z Polski i Europy praktyki lokowania działań artystycznych poza instytucjami wystawienniczymi, bezpośrednio w przestrzeni publicznej, z natychmiastowym dostępem do widza, który ponadto zapraszany jest do uczestnictwa w procesie tworzenia dzieła wspólnie z artystą. Wskazuje na konsekwencję tego rodzaju praktyk, jaką jest wytworzenie się tzw. „nowej publiczności” – świadomej swoich oczekiwań w stosunku do instytucji kultury. W końcu autorka opisuje projekt badawczy na temat zjawiska „nowej publiczności” zainicjowany w ramach międzynarodowego projektu „Artecitya”.