Architektura tworzona w Polsce 21.wieku, czasem jest sposobem autoprezentacji, kiedy indziej sposobem na zakrzykiwanie innych. Bywa też gadulstwem bez tezy, za to z dużą dozą źle rozumianej asertywności. Powinniśmy budować czytelność działań architektonicznych i czynić je bardziej zobiektywizowanymi oraz związanymi ze współczesnością. Powinniśmy– więc–zacząć od najbardziej podstawowych reguł, od swoistej gramatyki architektury. Tożsamość można rozumieć jako zespół cech, które np. pozwalają odróżnić architekturę powstająca w Polsce od architektury zakorzenionej gdzie indziej. Cech niekoniecznie przecież formalnych. Aby zrozumieć czym jest w istocie duch miejsca: wg. starożytnych Rzymian każdy niezależny byt miał swego „ genius’a” – „ducha stróża”. Duch ten, daje życie Ludziom i miejscom, towarzyszy im od urodzin aż do śmierci, determinując ich charakter lub treść.