W artykule zwrócono uwagę na teoretyczne tło przeprojektowywania XIX-wiecznych parków publicznych w Europie Środkowej i Wschodniej. Badania są częścią większego projektu — „Historia projektowania XIX-wiecznych parków publicznych w Europie Środkowej i Wschodniej; współczesne użytkowanie i przyszły rozwój” (HYPPE) zapoczątkowanego przez Wydział Architektury Krajobrazu i Urbanistyki w Budapeszcie, w którym uczestniczyło dziewięć różnych krajów w Europie Środkowej i Wschodniej.

Skoncentrowano się na teoretycznym tle stanowiącym podstawę dla badań i podejścia projektowego i zapewniającym różnorodność i podobieństwo miejsc, kontekstów i problemów projektowych. Produkt (plan i realizacja) oraz proces (projektowanie) odgrywały rolę w parkach jako skutek planowania i projektowania; z jednej strony rozgraniczamy ziemię, krajobraz i architekturę krajobrazu, z drugiej — w tym samym czasie różnica w podejściu pomiędzy nauką i projektowaniem odgrywa znaczącą rolę w relacji pomiędzy badaniami a projektowaniem.

W drugiej części omówiono tła i zasady stanowiące podstawę relacji pomiędzy konserwacją i rozwojem w historycznych założeniach parkowych. Podkreślono różne podejścia projektowe — od zachowawczej konserwacji do całkowitej rekonstrukcji. Zastosowanie tych zasad do XIX-wiecznych parków publicznych w Europie Środkowej i Wschodniej pokazuje, gdzie spotykają się ogólne tła i specyfika miejsca, historii i kultury.

W trzeciej części omówiono nowe wyzwania dla architektów krajobrazu, wynikające z oczekiwań społecznych wobec współczesnego planowania i projektowania. Transformacja energetyczna, gospodarka wodna i tworzenie zdrowego środowiska życia ludzi nie są rzeczami nowymi dla architektów krajobrazu, ale na tym etapie należy podjąć nowe działania, wykraczające poza to, co do tej pory było praktykowane. W tym przypadku na pierwszy plan wychodzi eksploracyjny i eksperymentalny charakter podejścia projektowego, ponieważ są to aspekty bezprecedensowe i muszą zostać wypracowane poprzez praktykę, badania dowodów i wyobrażanie rozwiązań, wykraczających poza powszechną transformację energetyczną, zarządzanie wodą i tworzenie zdrowych środowisk dla ludzi. Dla architektury krajobrazu rdzeń wkładu stanowi syntetyczna i spójna koncepcja projektowania; poszukiwanie znaczącego i nowego porządku.