Artykuł przedstawia Lublin jako miejsce pamięci poprzez analizę dwóch narracji literackich o żydowskich mieszkańcach miasta oraz o zagładzie i nieobecności lubelskich Żydów. Döblin opisuje w swojej relacji podróżnej Podróż po Polsce (1925) istniejące obok siebie światy polskiego i żydowskiego Lublina. Krall dokumentuje w reportażu literackim Niezwykle długa linia (2004) eksterminację społeczności żydowskiej i wyparcie z pamięci polskich mieszkańców miasta wspomnienia o ich żydowskich sąsiadach.

Niniejsza analiza jest poświęcona cechom językowym tweetów występujących w interakcji z klientami na profilach angielskich oraz polskich firm. Analiza obejmuje badanie struktury tweetów, frekwencji słów, występowania elementów nieformalnych i niestandardowych, błędów językowych, użycia emotikonów oraz hashtagów. Badanie porównuje język stosowany przez reprezentantów firm angielskich oraz polskich i wyszczególnia szereg podobieństw oraz różnic pomiędzy analizowanymi korpusami. Cechą wspólną dla tweetów angielskich i polskich jest wysoka frekwencja aktów grzecznościowych oraz struktur odzwierciedlających nakierowanie na klienta w dyskursie. Różnice dotyczą frekwencji występowania i użycia języka nieformalnego, struktur niestandardowych, emotikonów oraz hashtagów, jak również struktury i złożoności tweetów. Badanie wskazuje na niższy poziom formuliczności i większą indywidualizację interakcji na polskich profilach.

Celem artykułu jest zbadanie dyskursywnych strategii perswazyjnych, wykorzystujących retoryczny argument ze wspólnoty zespolony z grzecznością językową. W oparciu o osiemdziesiąt recenzji dwóch francuskich komedii, autorka ukazuje, jak strategie perswazyjne odzwierciedlają niektóre metody stosowane w dyskursie reklamowym, szczególnie w odniesieniu do retorycznej zasady movere i delectare oraz pośrednich sposobów interpretacji, aktualizowanych w dyskursie za pomocą toposów ilości i jakości.

Przedmiot badań, zaprezentowanych w artykule stanowią przysłowia występujące w języku jidysz. Celem artykułu jest analiza językowa wybranych przysłów w odniesieniu do języka polskiego. Język jidysz rozwijał się bowiem w kontakcie z innymi językami a jednym z ważniejszych języków, mających wpływ na jego rozwój, był język polski. Bogactwo przysłów języka jidysz także pozostawiło swój ślad, o czym świadczą żydowskie przysłowia w języku polskim. W centrum uwagi znajdują się zjawiska leksykalne i strukturalne, charakterystyczne dla obu języków. Analizuje się, na ile struktura przysłów języka jidysz koresponduje ze strukturą języka polskiego oraz jakie leksemy są rezultatem interakcji na płaszczyźnie językowej i społeczno-kulturowej.

Celem artykułu jest zestawienie trzech literackich obrazów transformacji, analizowanych na podstawie Oszusta Javiera Cercasa (2014), Spisu cudzołożnic Jerzego Pilcha (1993) i Sońki Ignacego Karpowicza (2014). Powieści te eksponują swój dyskursywny charakter, ujawniając w ten sposób, że historia jest zawsze narracją, nie zaś serią nieskażonych zdarzeń. Transformacja zostaje w nich przedstawiona w połączeniu z motywem pamięci kulturowej i oszustwa.

Przedmiotem analizy w niniejszym artykule jest oryginalna strategia pisarska Elfriede Jelinek w okresie jej zaangażowania politycznego (około roku 2000) jako formy artystycznego protestu oraz zajmowania pozycji w polu literackim. Szczególnie ważne wydaje się pytanie o kryteria estetyczne literatury zaangażowanej czyli o sposób zarządzania kapitałem językowym, którym dysponują pisarze i pisarki posiadający ambicję kreowania artystycznie wartościowych, a jednocześnie ważnych tekstów literackich i dyskursów eseistycznych.

Artykuł podejmuje próbę interpretacji/odczytywania powieści L. Pirandella "Św. Pamięci Mattia Pascal" przez znanego włoskiego reżysera filmowego M. Monicellego. Tematyka artykułu związana jest z jednej strony z rolą, jaką odgrywa perspektywa podróżowania, czyli nieustanna zmiana miejsc w czasoprzestrzeni Włoch i Francji, z drugiej zaś dotyczy złożonej problematyki tożsamości, czyli konfliktu osobowości głównego bohatera Mattia Pascal i jego reinkarnacji w Adriana Meis i św. pamięci Mattia Pascala. Analizie towarzyszą liczne teorie o charakterze literackim, filmoznawczym i kulturoznawczym, związane z omawianą tematyką zekranizowanej powieści.

Niniejsze badanie ma na celu zbadanie efektów związanych z wiekiem w grupach wiekowych w zakresie wybranych aspektów uczenia się języka. W tym celu przeprowadzono badania na Uniwersytecie Otwartym, Uniwersytetu Warszawskiego. Badania te koncentrują się na powodach rozpoczęcia nauki języka, relatywnej ważności poszczególnych umiejętności, głównych trudności, indywidualnych celi, emocji oraz samoewaluacji zdolności do uczenia się. Założenie, że dorośli reprezentują zwartą grupę jest podważone, a wyniki badań są zinterpertowane w kontekście praktycznych implikacji istotnych przy projektowaniu kursu.

Jak powstaje przymiotnik fettleibig (otyły)? Może się on wydawać oczywistym derywatem od fett (gruby) i Leib (ciało), jednak NP fetter Leib jest równie rzadki jak częsty jest przymiotnik: brzmi to paradoksalnie. W tym artykule badany jest nowy sposób wyjaśniania powstawania tego przymiotnika: fettleibig jawi się jako istnienie częstego w dawnych czasach paradygmatu -leibig-. Dlatego też, w ujęciu synchronicznym, przymiotnik ten nie jest tłumaczony jako derywat, choć pozostaje głównie transparentny.

Nasze nastawienie, jak również sposób postrzegania uprzejmości i norm wynikających z wpojonych nam zasad tzw. „dobrego wychowania” niewątpliwie istotnie kształtuje nasze późniejsze zachowania. W istotnym stopniu dotyczy to również swoistych wyborów leksykalnych podejmowanych przez uczniów przyswajających język obcy. Jeśli jednak ich ogólna znajomość tychże norm społecznokulturowo- pragmatycznych idzie w parze z różnicami kulturowymi w postrzeganiu uprzejmości, produkowany przez nich dyskurs nie będzie spełniał norm rozpoznawanych wśród i przez jego rodzimych użytkowników. Artykuł ma na celu przedstawienie różnic w sposobie postrzegania grzeczności studentów filologii angielskiej piszących maile w języku polskim i w angielskim. Analiza dotyczy również używania przez nich w obydwu językach form grzecznościowych i wyrażeń łagodzących (tzw. hedges i mitigations).