Budowa metodologii delimitacji obszarów morskich ma następujące fazy: lata 1969–1982, w których Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości orzekał na podstawie konwencji genewskich z 1958 r. oraz międzynarodowego prawa zwyczajowego; lata 1982–1994, w których weszła w życie konwencja o prawie morza z 1982 r.; lata do 2009 r. i wydanie wyroku w sprawie Morza Czarnego.Opracowana metodologia jest przejrzysta, ale sama delimitacja obszarów morskich jest procesem złożonym i trudnym.

Artykuł dotyczy drugiego etapu delimitacji obszarów morskich i wyjaśnia koncepcję szczególnych okoliczności, która jest kategorią otwartą i składa się przede wszystkim z czynników geograficznych, a w mniejszym stopniu z czynników niegeograficznych.

Autor analizuje najnowsze sprawy dotyczące Morza Czarnego i Morza Karaibskiego (Nikaragua–Kolumbia) rozpatrywane przez MTS oraz sprawę dotyczącą Zatoki Bengalskiej, w której wyrokował Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza.