Autor stawia w tekście pytanie o kierunek ewolucji pedagogiki wczesnej edukacji, rozważając jej specyfikę w kontekście naukowego charakteru samej pedagogiki oraz jej historycznego rozwoju, a zwłaszcza współczesnych tendencji do interdyscyplinarności. Źródła odmienności tej subdyscypliny wiąże ze skoncentrowaniem na dziecku, podkreślając z jednej strony jej osadzenie w tradycji, zwłaszcza pedologii, a z drugiej – rozwijającą się fenomenologiczną i krytyczną perspektywę badań w tym obszarze. W konkluzji podkreśla, że reorientacja prowadzonych w pedagogice wczesnoszkolnej wieloparadygmatycznych badań, jej otwarcie na różnice, ale też wykorzystywanie metodologii badań społecznych i humanistycznych uznanych przez międzynarodową społeczność uczonych, sprawiają, że subdyscyplina ta zaczęła odzyskiwać miano nauki integralnej.