Polski sektor energetyczny w dużej mierze oparty jest na paliwach kopalnych wykorzystywanych w energetyce konwencjonalnej, co nie do końca jest zgodne z obecną polityką energetyczną Unii Europejskiej. Dlatego konieczne staje się większe wykorzystanie odnawialnych źródeł energii, gwarantujących zachowanie wartości środowiska przyrodniczego obszarów wiejskich. Należy podkreślić, że oprócz efektu ekonomicznego bardzo ważny jest efekt środowiskowy, rozumiany jako wpływ OZE na środowisko przyrodnicze i jakość życia mieszkańców obszarów wiejskich. Intensywny rozwój OZE wywołuje wiele kontrowersji wśród polityków, a także wśród mieszkańców obszarów wiejskich, które są związane także z mitami dotyczącymi energii odnawialnej jako szkodliwej dla środowiska przyrodniczego.

Rozwój obszarów wiejskich powinien być połączony z sytuacją społeczno-gospodarczą, a tym bardziej z sytuacją społeczno-kulturową jej mieszkańców, gdyż zakłada on, że rozwój obszarów wiejskich w Polsce jest związany nie tylko z rolnictwem, ale także z wartościami historycznymi i przyrodniczymi oraz ich trwałością. W pracy założono, że trwałość obszarów wiejskich w dużym stopniu łączy się ze zdolnością zachowania ich wartości przyrodniczych, a także zapewnieniem satysfakcjonującej jakości życia mieszkańcom.

Celem niniejszej pracy jest określenie postaw mieszkańców obszarów wiejskich województwa podkarpackiego na temat oddziaływania odnawialnych źródeł energii na środowisko przyrodnicze. Podstawowym źródłem danych były badania ankietowe zrealizowane w 2017 r. wśród 282 mieszkańców województwa podkarpackiego.

Środowisko ma kluczowe znaczenie dla rozwoju społeczno-gospodarczego i dobrostanu ludzi. Planowanie przestrzenne pozwala racjonalnie kształtować środowisko przyrodnicze przez określenie możliwości i sposobów jego zagospodarowania.

W Polsce przestrzeń wiejska i jej funkcje — w nowej sytuacji politycznej i gospodarczo-ekonomicznej po 1989 roku — ulegają stałym przeobrażeniom. Scheda przeszłości (a także specyfika rozwojowa wsi) sprawia, że procesy te trudno poddają się sterowaniu, zwłaszcza w kierunku wymogów zrównoważonego rozwoju. A przecież powinny skutecznie wpisywać się w strategię rozwojową całego kraju. W celu dobrego zrozumienia tych problemów (warunek wstępny rozważań) konieczne jest więc odniesienie się do historii — co najmniej od czasu zakończenia drugiej wojny światowej aż po dzień dzisiejszy. Analiza tych przemian powinna być punktem wyjścia do innowacyjnych koncepcji i wprowadzania w życie działań naprawczych. Problematyka poruszana w artykule dotyczy obszaru województwa małopolskiego. Skoncentrowano się głównie na planowaniu przestrzennym, gospodarce terenami wiejskimi, architekturze wiejskiej i ochronie zasobów rodzimej kultury. Podstawowy wniosek z rozważań skłania do stwierdzenia, że warunkiem poprawy sytuacji i wyeliminowania z przestrzeni wiejskiej zjawisk negatywnych powinna być kompleksowa współpraca pomiędzy różnymi dziedzinami naukowymi, a więc — w wymiarze interdyscyplinarnym. Współdziałanie o cechach holistycznych może zahamować niekorzystne procesy i przyczynić się do niegenerującej konfliktów stabilizacji rozwoju terenów wiejskich.