Etyka gospodarcza – wraz z innymi etykami stosowanymi – poszukuje podstaw ważnościowych swoich sądów. O możliwości wykorzystania jej w procesie mediacji pomiędzy uczestnikami życia gospodarczego decydują przecież argumenty uzasadnia-jące jej werdykty. Muszą one być przekonujące oraz spełniać wymóg bezstronności. Owszem, w ich pozyskiwaniu pomocna jest etyka filozoficzna. Wobec wielości jej propozycji oraz ich niedostatecznego epistemologicznego ugruntowania akcent pada na te z nich, którym towarzyszy metaetyczna rekomendacja. Tu zaś wybór narzędzi ulega znacznemu ograniczeniu. Z tego powodu, poszukiwania etycznej miary, zachowującej walory aplikacyjne, kontynuowane są w sferze kultury. Tymczasem to rozszerzenie wymaga ostrożności. Próżno szukać w kulturze gotowej odpowiedzi na pytanie, jak być powinno. Kultura, rzecz jasna, zawiera takie odpowiedzi. Zawiera ich jednak więcej, niż spodziewałby się tego etyk poszukujący w jej obszarze rozwiązania nurtujących go problemów. Okolicznością utrudniającą owe poszukiwania są zmiany w kulturze Zachodu, dokonujące się od połowy XX wieku. Ich wieloaspektowość sprawia, że nie poddają się one systematyzacji podporządkowanej zasadzie koherencji. Domniemanie dotyczące złożoności i niejednorodności przekonań normatywnych żywionych przez społeczeństwa zachodnie potwierdza m.in. analiza procesów zapoczątkowanych przez zwrot performatywny. Celem artykułu jest wyjaśnienie, dlaczego świat wartości kulturowych, pomimo wielości praktyk nadawania im znaczenia, zasadnie aspiruje do miana normatywnego fundamentu życia zbiorowego, w tym życia gospodarczego.