Artykuł opisuje badania nad prasą lubuską, które zintensyfikowało po roku 2000 pojawienie się monografii A.K. Piaseckiego Lubuska czwarta władza. Próbę syntezy dziejów prasy lubuskiej (subregion gorzowski) podejmuje też Krzysztof Wasilewski. Instytucją koordynująca badania jest Biblioteka Cypriana Norwida (m.in. tom Oblicza prasy Ziem Zachodnich 1945–2012). Ważną rolę odgrywają „Zielonogórskie Studia Bibliotekoznawcze”, jak też monografie tytułów (Jolanty Chwastyk-Kowalczyk Pro Libris. Czasopismo Literacko-Kulturalne). Podjęto badania nad dziennikiem „Gazeta Nowa”.

Prezentowany artykuł jest prześledzeniem historii „Gazety Nowej”, jednego z pierwszych tytułów prasowych, w nowych po 1989 roku realiach społeczno-politycznych z perspektywy jej pomysłodawcy i realizatora — Andrzeja Bucka. Gazeta powstała w Zielonej Górze jako prywatny tygodnik, przekształcając się z czasem w gazetę codzienną, której mutacje ukazywały się w Głogowie, Gorzowie, Lubinie, a od 1992 r. także w Żarach. Autor przybliża okoliczności, w jakich powstawała gazeta, cele i zamierzenia, które przed sobą stawiała. Szczegółowo opisuje charakter i strukturę periodyku, imiennie przytaczając skład zespołu redakcyjnego. Z autopsji odtwarza fakty, które sprawiły, że „Gazeta Nowa” stała się przeciwwagą dla jedynego dotąd dziennika ukazującego się w regionie lubuskim — „Gazety Lubuskiej”. Szczegółowo analizuje przyczyny, z powodu których tytuł przestał się ostatecznie ukazywać w lipcu 1993 r.