Conducting Mariology in context is one of the original elements of contemporary Polish theology. Its methodological and theological justification is through the mystery of the Triune God and not the constantly changing culture. Researching the image of God in Mariological doctrine is one manner of verifying theological hypotheses or conclusions. The image of Mary is dependent on the image of God. Whenever the history of salvation was perceived as the work of the Father through the Son in the Holy Spirit, Mary was presented as a participant (or a recipient) and a witness of the activities of God. The more Divine Providence was valued, the more frequent was the encouragement to worship it as Mother of Jesus did in her Magnificat. Some theses from the analyzed sources are especially inspirational. We need to notice the invitations to reflect on the mediatorship of Jesus (per Jesum ad Mariam) and the Holy Spirit (per Spiritum ad Mariam) as well as reflect on the soteriological model of receptio.

W pierwszej części artykułu przedstawiam zaproponowane przez Profesora Jerzego Pelca funkcjonalne podejście do semiotyki logicznej języka naturalnego. Najważniejszą cechą tego podejścia jest zwrócenie szczególnej uwagi na użycia analizowanych wyrażeń. Jednym z istotnych celów zaproponowanej przez Pelca analizy jest zaś denominalizacja semiotyki języka naturalnego. Zdaniem Pelca, analiza, która zajmuje się przede wszystkim sposobem użycia i wyrażeniami wyjętymi z kontekstu, przecenia rolę nazw w języku. Natomiast analiza, której przedmiotem są użycia i podużycia, siłą rzeczy musi zwracać uwagę na kontekst i sytuację pozajęzykową i dzięki temu może „dowartościować” zdania. W drugiej części staram się usytuować stanowisko Pelca w ramach toczonej współcześnie debaty między minimalizmem semantycznym a kontekstualizmem, dotyczącej wpływu kontekstu pozajęzykowego na znaczenie. Osobny podrozdział poświęcony jest analizie wypowiedzi niezdaniowych. Stawiam tezę, że pogląd Pelca można uznać za stanowisko pragmatyczne, zgodnie z którym takie wypowiedzi są rzeczywiście – a nie tylko pozornie – niezdaniowe, niemniej jednak mogą wyrażać sądy i mieć określoną moc illokucyjną.

Tożsamość w środowisku mieszkaniowym jest jednym z zasobów, tak cennym jak: woda, powietrze, flora i fauna. Czytelność tożsamości powinien być podstawowym czynnikiem jakości architektury, oraz jakości architektury krajobrazu i powinien być rozpoznawalny jako ważny zasób. Jest ona istotnym czynnikiem mającym wpływ na jakość życia mieszkańców zamieszkujących daną przestrzeń, zarówno z psychologicznego, społecznego jak i kulturowego punktu widzenia. By o tożsamość dbać, trzeba najpierw uświadomić ją sobie ,zdawać sobie sprawę z jej roli i znaczenia dla naszego życia i mieszkania w danym środowisku. Istotnym dla człowieka jest rozumienie zjawiska sensu życia w odniesieniu do przestrzeni życia, jako swojego miejsca w świecie. Ponieważ kiedy zrozumie się wszechogarniający rytm życia miejsca zamieszkania ,ruch , smak, zrozumie się nieco z życia.

Artykuł omawia działania Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego w roku 2022.

Artykuł jest prezentacją programu nauczania przedmiotu „Podstawy projektowania architektonicznego – kompozycje” studentów pierwszego roku kierunku architektura Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Lubelskiej. Przykładowe prace studenckie zamieszczone w tekście są ilustracją wyników procesu dydaktycznego

In light of the publication of the last volume of the onomasticon “Polish Anthroponymy of 16th–18th Century”, the authors reflect on the inspiration for the dictionary. They highlight the role of Professor Aleksandra Cieślikowa in shaping the concept of the volume and present stages of its creation and publication, as well as indicating the importance of describing anthroponymic phenomena in a historical and sociocultural context. The authors discuss the structure of each entry and of the whole dictionary and the sources used. The uniqueness of the onomasticon, owing to the variety of textual data referred to in the dictionary, is emphasised. The authors believe that “Polish Anthroponymy” may be a good starting point for further syntheses for other researchers.

Termin „metauczenie się”, który do literatury naukowej wprowadził J. Biggs (1985), oznacza najogólniej świadomość własnego procesu uczenia się oraz sprawowanie nad nim kontroli. Metauczenie, którego korzenie tkwią w osobistych, wczesnych doświadczeniach dziecka związanych z uczeniem się i które wyraża się w jego potocznych koncepcjach – traktowane jest w tym artykule jako podstawowy warunek nabywania jednej z kluczowych kompetencji człowieka XXI w., kompetencji uczenia się. Uznając ważność potocznych koncepcji dotyczących uczenia się, a także ich niepowtarzalność i kontekstualność – w artykule przedstawię najważniejsze problemy związane z poznawaniem wizji i rozumieniem osobistych światów uczenia się uczniów kończących edukację początkową. Na podstawie analizy literatury naukowej oraz dotychczasowych badań przeprowadzonych za granicą, a także na przykładzie kilku własnych badań (wynikających z zastosowania podejścia ilościowego lub jakościowego) przedstawię pytania, wątpliwości i wybrane trudności, pojawiające się w procesie stosowania obydwu prezentowanych podejść badawczych.