Nie ulega wątpliwości, że ciało jest w pewnym sensie podstawą moralności, gdyż ludzka wolność może istnieć jedynie jako wolnośc wcielona. Równie trudno byłoby kwestionować cielesność jako granicę dla moralności, gdyż cielesne ogranic-zenia potrafią w znacznym stopniu negatywnie wpłynąć na wypełniasnie moralnych zobowiazań. Największa kontrowersja dotyczy tego, czy cielesność może mieć także wpływ na treśc norm moralnych. Nawet gdy się zaakceptuje rzekomo nieprzekraczalną granicę mi edzy obszarem faktów i obszarem norm, nie można zaprzeczyć, że nig-dy nie doświadczamy naszej cielesności w taki sam sposób, w jaki doświadczamy obiektów materialnych. Doświadczenie wlasnej cielesności odgrywa znaczącą rolę w refleksji etycznej. Podczas gdy niektórzy moraliści są w stanie co najwyżej uznać znaczenie cielesności jako swego rodzaju surowy szkic (Rohskizze), wstępny project (Vorentwurf) tego co dobre i słuszne czy pole dyspozycji (Dispositionsfeld) w ramach którego ludzki umysł ustala adekwatne normy, inni idą dalej, twierdząc, że w samym doświadczeniu cielesności człowiek doświadcza podstawowe wymagania moralne.