Austria jest niewielkim państwem, ale o dość wysokim zapotrzebowaniu energetycznym. Nie posiada własnych złóż surowców energetycznych, a do tego brak dostępu do morza pociąga za sobą zależność od innych państw w kwestiach tranzytowych. Kraj jest położony w centrum Europy, dzięki czemu krzyżuje się w nim wiele międzynarodowych tras przesyłu, ale równocześnie sprzyja to łatwemu uzależnieniu od importu. W tych mało sprzyjających warunkach geopolitycznych przyszło Austrii mierzyć się w drugiej połowie XX w. z koniecznością kształtowania polityki energetycznej, która gwarantowałaby bezpieczeństwo energetyczne państwa i jednocześnie spełniała normy środowiskowe. Austria wcześnie dostrzegła potencjał odnawialnych źródeł energii, w szczególności hydroenergii, wykorzystując w ten sposób szczególną topografię kraju. Pod względem udziału odnawialnych źródeł energii w całkowitej produkcji energii elektrycznej w kraju Austria należy do nielicznych pionierów energetyki odnawialnej w Europie. Sukcesem tego państwa była też dokonana w 2001 r. liberalizacja rynku energii elektrycznej, którą Austria przeprowadziła najszybciej spośród państw członkowskich Unii Europejskiej. Liberalizacja umożliwiła zasadniczą reorganizację struktury austriackiego rynku energii z korzyścią dla odbiorców końcowych. Nie udało się jednak zrealizować w pełni wszystkich założonych celów i Austria wciąż stoi przed pewnymi wyzwaniami związanymi z kształtowaniem rynku. Należą do nich, z jednej strony, kwestie wewnętrzne, takie jak wciąż wysoka koncentracja na rynku w obszarze sprzedaży energii. Z drugiej strony, budowa jednolitego rynku w Unii Europejskiej i konsolidacja z rynkami Europy Środkowo-Wschodniej wymagają dalszych działań w zakresie dostosowywania struktury austriackiego rynku energii. W artykule dokonano analizy zarówno podstaw, jak i samego procesu kształtowania rynku energii w Austrii, jego oceny i przeglądu bieżącej sytuacji stanu energetyki w państwie.

The aim of this paper is to discuss selected formal and pragmatic aspects of the Austro-Hungarian military name policy in the last quarter of the 19th and in the early 20th century. In the introductory section the proprial status of the names of military units (which constitute a part of military chrematonymy) is discussed. An attempt is made to outline the location of these names on the classificatory map of chrematonomastics as well. A brief discussion of the historical and terminological background of the Austro-Hungarian military unit names follows. The most important concepts of the theory of name and naming policy are outlined. The presentation of the analysed onymic material covers unit names included in the officer lists (Schematismen) of the Austro-Hungarian forces as well as names present in the paper seals (Verschlussmarken). On the basis of the material, polymorphism of the discussed names is shown in the sense that obligatory and facultative elements of the names may appear in different ways and within various syntactic name models, depending on the context (including continuous text within which a name is used). Two main syntactic models of the discussed names are proposed. The orthographic and syntactic rules of unit numbering and the ways of embedding geographical names and names of patrons and honorary regiment owners (Inhaber) into unit names are outlined. The meaning and spelling of the expressions imperial-royal (k.k. = kaiserlich-königlich) and imperial and royal (k.u.k. = kaiserlich und königlich) are explained.

An Arpadian age (10th–11th c.) burial ground was unearthed on the plateau of Oberleiserberg along with features and findings from several other periods. It was first discovered during the excavation led by Herbert Mitscha-Märheim and Ernst Nischer-Falkenhof in the 1920s and 30s. In the 1970s and 80s the site was archaeologically investigated by Herwig Friesinger and his team. During these archaeological campaigns 71 additional graves were found. The multidisciplinary analyses of the medieval findings and features as well as the human remains unearthed on Oberleiserberg are part of the international project Frontier, Contact Zone or No Man’s Land — The Morava- Thaya Region from the Early to the High Medieval Ages (I 1911 G21, led by Stefan Eichert and Jiří Macháček funded by FWF (Austrian Science Fund) and GAČR (Czech Science Foundation). The early and high medieval findings indicate contact of the entombed population with nonnative peoples, possibly reaching as far as the Baltic Sea. Anthropological analysis of the excavated skeletons shows us more about the everyday life of the people buried here and together with isotopic analysis of the human remains, conclusions about their living conditions are possible.

Dziewiętnastowieczny spór o granicę austriacko-węgierską w polskich Tatrach zakończył wyrok międzynarodowego sądu polubownego w 1902 roku. Powszechnie traktowany jest jako sukces obrońców integralności ziem polskich pod zaborami. W artykule analizowane są przesłanki wskazujące, że trybunał rozjemczy nie rozstrzygał sporu samodzielnie, lecz wydał wyrok jedynie wprowadzający w życie poufną umowę między rządem Austrii i Węgier w tej kwestii.