Artykuł analizuje dwa warianty adiaforyczne w tradycji rękopiśmiennej fabliaux Jean’a Bodel’a, Le vilain de Farbu: barbeoire (ms. B) i papeoire (ms. H). Oba couplets d’octosyllabes (ten zawierający barbeoire w B i ten zawierający papeoire w H) są spójnie wkomponowane w strukturę tekstu do tego stopnia, że wydają się praktycznie wymienne. Jednak te dwa warianty są mniej wymienne: o ile barbeoire mógłby z łatwością zastąpić papeoire w H, ponieważ oba mają wspólny sem przestraszenia, przerażenia, który jest używany do przywoływania postawy kobiety, o tyle papeoire miałby niewielkie znaczenie w odniesieniu do arbalestiax w B, niezależnie od tego, czy chodzi o “błazna”, czy tylko o “kusznika”. To skłania nas do przypuszczenia, że pierwotnym doświadczeniem jest papeoire, termin, który – jeśli nie był już używany do określenia manekina występującego w późniejszym folklorze pikardyjskim – to przynajmniej ma znaczenie, w którym rozpoznajemy jego etymologiczny rdzeń, czyli “pożeracz”, atrybut zawsze kojarzony z postacią potwora. Termin ten był z pewnością znany zarówno autorowi, jak i kopiście H, obu Pikardyjczykom, ale prawdopodobnie nie kopiście B (lub kopiście antygrafu na najwyższych poziomach tej gałęzi stemmy), który, nie rozumiejąc go, mógł uznać za stosowne interweniować w system frazeologiczny w celu dostosowania go do znanego rzeczownika bliskiego pierwotnemu, niezrozumiałemu.