Większość farmaceutyków stosowanych w medycynie nie ulega całkowitemu zmetabolizowaniu w ciele pacjenta i wraz z moczem i kalem trafia do systemu kanalizacyjnego. Ze względu na swe właściwości, nie są one całkowicie usuwane ze ścieków w konwencjonalnych procesach oczyszczania ścieków i wraz ze ściekami oczyszczonymi mogą przedostawać się do odbiorników. Diklofenak jest lekiem często identyfikowanym w wodach powierzchniowych. Prezentowane w niniejszej publikacj i badania dotyczą problemu usuwania diklofenaku ze środowiska wodnego z~ pomocą zaawansowanych procesów utleniania (ang. advanced oxidation processes. AOPs). Badania prowadzono w roztworach wodnych diklofenaku (przygotowanego z wykorzystaniem wody destylowanej) oraz w ściekach po biologicznym procesie oczyszczania. W badaniach zastosowano następujące techniki AOps: utlenianie odczynnikiem Fcntona, utlenianie za pomocą promieniowania UV oraz proces UV/H2O2. Stężenie diklotenaku odpowiadało stężeuiom.jnkich można spodziewać się w moczu pacjenta podczas kuracji tym lekiem (20 mg dm3). Ścieki oczyszczone zawierały dik lofcnak na poziomic 630-790 ngdm3. Badania z wykorzystaniem promieniowania UV prowadzono w Iotorcaktorze wyposażonym w średuiociśnieniową lampę rtęciową (400 W). Utlenianie za pomocą odczynnika Fcntona prowadzono przy różnych stosunkach molowych H2O2,/Fe2. Mineralizacja diklofcnaku (określana jako usunięcie OWO) bezpośrednio zależała od ilości H2O2; odczynniku Fentona stosowanego podczas badań. Diklofenuk ulegał szybkiemu rozkładowi za pomocą promieniowania UV i w procesie UV/H2O2, zarówno w roztworze wodnym tego leku jak i w próbkach ścieków. Wyniki przeprowadzonych badań wsknzują, iż zastosowanie zaawansowanych procesów utleniania w znacznym stopniu zwiększa efektywność usuwania diklofenaku ze środowiska wodnego. W ramach ninicjszych badań obliczone zostały pseudo pierwszorzędowe stale szybkości rozkładu diklotenaku przy zastosowaniu metod fotochemicznych.