Artykuł prezentuje ostatnią dekadę dorobku publicystycznego Krystyny Cywińskiej, drukowanego na łamach londyńskiego „Nowego Czasu”** w latach 2007–2017. Jest znaną dziennikarką, działającą w Londynie od 1947 r. Doświadczenie zawodowe zdobywała w Radio Wolna Europa, BBC, londyńskim „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” oraz jego sobotnim wydaniu „Tydzień Polski”. Przez 50 lat uprawiania dziennikarstwa wypracowała swój własny publicystyczny styl komentowania rzeczywistości społeczno-politycznej, najczęściej Polaków żyjących na emigracji.

Ponieważ Krystyna Cywińska po przejściu z londyńskiego „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” w 2007 r. do opiniotwórczego „Nowego Czasu” — tytułu stworzonego przez nową falę emigracji lat 80. XX w. — stała się symbolem łączącym dawną emigrację z młodą, uznano, że należy poszerzyć wiedzę na temat sposobu uprawiania przez nią dziennikarstwa. Analizie jakościowej zostało poddanych 119 felietonów jej autorstwa, które opublikowano w „Nowym Czasie” w latach 2007–2017. Dziennikarka poruszała następujące tematy: wyobcowanie z polskości pokolenia rodaków urodzonych na Wyspach Brytyjskich, kwestie asymilacji w nowym kraju osiedlenia; namawiała Polaków, by czynnie włączyli się w życie polityczne żyjąc na emigracji, apelowała o zachowanie czystości języka polskiego na obczyźnie, o rzetelność dziennikarską, czyniła refleksje na temat świąt obchodzonych przez Polaków. Z troską pochylała się nad patologią społeczną, w tym nad przemocą domową, przestrzegała przed „dziką lustracją” w Polsce, komentowała informacje o współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa znanych postaci życia polskiej diaspory na świecie, nie tylko w Wielkiej Brytanii. Analizowała pojęcie patriotyzmu, zmiany w Polsce po 1989 r. Interesują ją również problemy współczesnego terroryzmu islamskich fundamentalistów, fala emigrantów napływających do Europy Zachodniej, zmiany obyczajowe po napływie emigrantów różnych narodowości do Wielkiej Brytanii, z którymi kraj sobie nie radzi. Nie stroni od uwag na tematy kulturalne. Piętnuje brytyjskie czasopisma, drukujące artykuły szkalujące Polaków. Polemika dla niej jest „duszą publicystyki”.

Artykuł przedstawia dziennikarkę pokolenia „Solidarności”, która od 1980 r. mieszka i pracuje w Londynie. Magisterium z socjologii uzyskała w 1976 r. na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1976–1980 pracowała w Ośrodku Badania Opinii Publicznej w Warszawie. Od 1983 r. współpracowała z londyńskim „Dziennikiem Polskim i Dziennikiem Żołnierza", a w latach 1991–2002 została jego redaktorem naczelnym. Miała w nim swoją stałą rubrykę Prasowite zdziwienia, gdzie zamieszczała felietony. Po zamknięciu gazety w 2015 r. przeniesiono ją do „Tygodnia Polskiego” — dawnego jej samoistnego dodatku sobotnio-niedzielnego. Pisze w nim o sprawach brytyjskich, najczęściej o polityce. Współpracowała także z wydawanymi w Londynie: „Gazetą Niedzielną”, „Rzeczypospolitą Polską” (miesięcznik rządu RP na uchodźstwie), „Gońcem Polskim”; nowojorskim „Nowym Dziennikiem”, wrocławską „Odrą”. Jej artykuły drukowane były również w paryskiej „Kulturze”, „Tygodniku Solidarność”, „Życiu Warszawy” i „Polityce”. Zredagowała opracowanie pt. Dopóki jest „Dziennik”, jestem... (Londyn: Polska Fundacja Kulturalna, 2000). Jest autorką zbioru felietonów, reportaży, wspomnień i artykułów publicystycznych pt. Mieszkam na Wyspie (Toruń – Londyn: Oficyna Wydawnicza MJK i ZPPnO, 2016). Książka została wyróżniona nagrodą ZPPnO im. Włady Majewskiej w 2017 r. za najlepszą książkę roku 2016 napisaną przez pisarza mieszkającego poza krajem. Jest członkiem zarządu i sekretarzem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Do redakcji londyńskiego „Pamiętnika Literackiego” weszła w 2009 roku, a sekretarzem redakcji została w 2015 r.

Ukraine, upon giving up the nuclear arsenal left on its territory by the USSR, entered in 1994 into a Memorandum on Security Assurances with the United Kingdom, United States and Russian Federation (Budapest Memorandum). Since the crisis began between the Russian Federation and Ukraine in February 2014, a number of States have invoked the Budapest Memorandum. Unclear, however, is whether this instrument constituted legal obligations among its Parties or, instead, is a political declaration having no legal effect. The distinction between political instruments and legal instruments is a recurring question in inter-State relations and claims practice. The present article considers the Budapest Memorandum in light of the question of general legal interest – namely, how do we distinguish between the legal and the political instrument?

W okresie II wojny światowej piłsudczycy w Wielkiej Brytanii wydawali nieregularnie ukazujący się biuletyn „Listy z Londynu”. Na jego łamach krytykowali premiera rządu RP gen. Władysława Sikorskiego, a w jeszcze większym stopniu jego następcę — Stanisława Mikołajczyka za ustępstwa wobec Związku Sowieckiego oraz uleganie naciskom brytyjskim i amerykańskim.

Czasopismo „Wolność i Lud” było organem prasowym Stronnictwa Ludowego „Wolność” (SL „W”) ukazującym się w Londynie w latach 1948–1949 i 1953–1954. W piśmie, które przyjęło periodyzację miesięczną, propagowano najważniejsze idee z programu politycznego SL „W” oraz odnoszono się do aktualnych wydarzeń w życiu polskiej emigracji, jak i na świecie. Szczególną uwagę przykładano do propagowania idei federacji w Europie oraz do zjednoczenia polskiej politycznej emigracji. Regularnie też zamieszczano na łamach pisma informacje o wydarzeniach w Kraju, głównie dotyczące wsi i przemian społecznych oraz informacje ze świata kultury.