W artykule rozważa się Ingardenowskie pytania fundamentalne w kontekście stanowiska zwanego fundamentalizmem filozoficznym. Okazuje się, że definicyjna cecha tego stanowiska, tj. poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o warunki prawomocności twierdzeń z zakresu tradycyjnych dziedzin filozofii: ontologii, epistemologii, etyki i estetyki, znajduje u Ingardena swój odpowiednik w ontologicznych i epistemologicznych założeniach fenomenologii. One to stanowią gwarancję prawomocności wszelkich innych twierdzeń. Ingardenowski fundamentalizm filozoficzny, rozpatrywany tutaj w odniesieniu do dzieła-schematu, ulega jednak z czasem znacznemu osłabieniu, o czym zdają się świadczyć wątpliwości samego autora co do zasadności istnienia sfery obiektów idealnych, wyznaczających owo dzieło. Wielce prawdopodobny wydaje się domysł, że jest to ukłon Ingardena w stronę kultury, w stronę kulturowo-historycznej relatywizacji niezmiennej sfery obiektów idealnych.