W artykule przeanalizowano wpływ wybranych czynników: składu chemicznego i mineralnego cementu portlandzkiego CEM I, stopnia przemiału granulowanego żużla wielkopiecowego i cementu portlandzkiego oraz stosunku woda/spoiwo na kształtowanie się wskaźnika aktywności spoiwa cementowo- żużlowego zawierającego w swoim składzie 50% zmielonego granulowanego żużla wielkopiecowego. Taka zawartość żużla jest charakterystyczna dla cementu hutniczego CEM III/A. Oprócz efektów aplikacyjnych, ten rodzaj cementu jest spoiwem niskoemisyjnym (redukcja emisyjności CO ₂ o około 45% w stosunku do cementu portlandzkiego CEM I). Stosowanie tego rodzaju cementu w składzie betonu pozwala na uzyskanie betonu o bardzo małym śladzie węglowym. Na podstawie wyników badań własnych stwierdzono, iż tak wysoki udział zmielonego granulowanego żużla wielkopiecowego w składzie spoiwa prowadzi do znaczącego obniżenia wytrzymałości na ściskanie wczesnej (po 2 i 7 dniach dojrzewania) zapraw normowych. Skutkuje to znaczącym ograniczeniem stosowaniem tego rodzaju spoiw (cementów) w wybranych obszarach budownictwa, np. prefabrykacji i betonach wysokich wytrzymałości. Analizując uzyskane wyniki badań własnych autorzy doszli do wniosku, że wytrzymałość wczesną tego rodzaju spoiw można znacząco polepszyć poprzez zwiększenie powierzchni właściwej (stopnia przemiału) cementu portlandzkiego CEM I i obniżenie stosunku woda/spoiwo (w/s, gdzie: s = cement + żużel). Z aproponowane modyfikacje materiałowo-technologiczne pozwalają także na uzyskanie wyższych wytrzymałości na ściskanie we wszystkich badanych terminach. W ytrzymałość normowa (po 28 dniach) i w dłuższych terminach jest porównywalna lub wyższa niż cementu portlandzkiego CEM I.