Badania prowadzono na małym (26,8 ha), lecz dość głębokim (17,3 m) Jeziorze Długim w Olsztynie. Przez ponad 20 lat jezioro było odbiornikiem ścieków, co doprowadziło do jego całkowitej degradacji. W latach 1987-2000 zbiornik był rekultywowany metodą sztucznego napowietrzania z dcstratyfikacją. Uzyskane wyniki badań pokazały, że sztuczne napowietrzanie skutecznie ogranicza zasilanie wewnętrzne. Zastosowanie tej metody rekultywacyjnej poskutkowało obniżeniem stężeń związków fosforu w badanych warstwach wód. Obniżenie zawartości fosforu ogólnego w osadach dennych (do poziomu 3-4 mg P g·' s.m.) było prawdopodobnie związane z odłożeniem się nowej warstwy osadów, odzwierciedlającej zmienione przez rekultywację warunki środowiskowe w jeziorze. Badania przeprowadzone w latach kontrolnych pokazały, że zanotowane zmiany nie miały charakteru trwałego. Wysokie zawartości związków fosforu w osadach, niska pojemność sorpcyjna i tendencje do wyczerpywania tlenu w warstwach przydennych oznaczają, że możliwości dalszego obniżenia ilości związków fosforu w jeziorze za pomocą tej metody są ograniczone.