Autor, myśląc nieszablonowo, prezentuje „Sponsalia ex hoc Mundo”. Tytuł ten odzwierciedla pogląd, że nauki o kosmosie i nauki o morzu są analitycznie rozdzielne, ale praktycznie ze sobą powiązane. Można to zaobserwować w kontekście technologii kosmicznej i techniki satelitarnej, nowego systemu zarządzania, a także nowego systemu prawa i polityki. W dzisiejszych czasach infrastruktura kosmiczna (wykorzystanie sztucznych satelitów naziemnych do bezpośredniej transmisji telewizyjnej, łączności, teledetekcji, nawigacji, pocisków wojskowych) wpływa na infrastrukturę naszej planety, w tym na infrastrukturę morską. Istnieje zatem potrzeba prezentowania nowego oblicza zintegrowanego systemu nauki i praktyki.

This article focuses on the problems of jurisdiction in cross-border civil proceedings concerning an alleged violation of personality rights. There are no specific rules on jurisdiction for such torts in European Union law. In the current case law of the Court of Justice of the European Union (CJEU), Art. 7(2) of the Brussels I bis Regulation is applicable to such disputes. Nevertheless, the authors argue that the CJEU has misinterpreted this article when the claim is based on violation of personality rights, and has thus created a legal chaos in such disputes. The authors analyse the peculiarities of Internet infringements and the locus delicti connecting factor in the case law of the CJEU in this area. The Court has adopted the criterion of ‘centre of interests’ as the major connecting factor to establish international jurisdiction. The authors criticize this approach and argue that it has led to a structural misunderstanding of the infringement of personality rights. Finally, the authors propose a new rule on jurisdiction in cases concerning violation of personality rights, which should be established in the Brussels I bis Regulation to ensure legal certainty and proper international dispute settlement.

This article discusses some recent developments in the US jurisprudence concerning state immunity. Some lower courts’ decisions handed down earlier suggested a more decisive departure from the rigid interpretation of the Foreign Sovereign Immunity Act (FSIA). If the US Supreme Court had accepted this new jurisprudential trend, it would possibly allow for carving out a partial acceptance of a human rights exception. However, the Supreme Court decided otherwise. In the recently handed-down decision in Germany et al. v. Philipp et al., the Justices rejected any innovations, unequivocally maintained the strict interpretation of FSIA §1603(a)(3), and by their direct reference to the International Court of Justice strengthened the existing status quo in international law as well. This note analyzes this decision’s possible consequences at the domestic and international levels. In conclusion, it seeks to place Germany vs. Philipp in a broader context. It suggests that it possibly reflects more general tendencies in the contemporary US jurisprudence, which can impact both the US domestic legal order and international law.

This article examines the consequences of the Court of Justice of the European Union’s (CJEU) ruling in Achmea concerning Investor-State Arbitration (ISA) under intra- EU Bilateral Investment Treaties (BITs) from a treaty law perspective. It begins by briefly setting out the arguments of Advocate General Wathelet and the CJEU supporting their different positions on whether intra-EU BITs ISA clauses are compatible with EU law. The article then proceeds to analyse Achmea’s implications for intra-EU BIT ISA. It concludes that, as a result of the CJEU’s ruling, arbitral tribunals are deprived of their jurisdiction to entertain investors’ claims brought under intra-EU BIT ISA clauses. Finally, the article argues that Achmea’s applicability to cases brought under intra-EU BIT ISA clauses is limited, using the application of EU law as a relevant qualification. In order for an arbitral tribunal to be deprived of its jurisdictional competence as a result of Achmea, it must be entitled to interpret and apply EU law directly or indirectly in determining its jurisdiction.

The Court of the Eurasian Economic Union was created in 2015 as a judicial organ with jurisdiction over a range of subject matters within the Eurasian Economic Union. It replaced the Court of the Eurasian Economic Community, which operated within the Eurasian Economic Community and its Customs Union (2012-2014). Though the Union become the next step in the integration process of the post-Soviet area, the newly created Court has not been given de jure a successor status. The Court of the Union was set up anew as one of the four institutional bodies in the structure of the Union. It was empowered to settle disputes between the Member States, as well as to consider different types of actions brought by private actors (economic entities only). The interpretative function of the Court was enshrined as “competence on clarification.” Moreover, the Commission, the main executive and regulative organ, was not given locus standi in actions against the Member States to enhance their compliance with the obligations of EAEU law. Preliminary jurisdiction was also cut down as compared to the Court of the Community or other regional integration courts. However, some new functions were given to the Court, and its five years long practice shows a clear tendency to substitute missing powers with those given but in a broader context, as well as its aspirations to play a consolidating role for the legal order of the Union.

Międzynarodowa konwencja z Nairobi o usuwaniu wraków weszła w życie 14 kwietnia 2015 r. Do chwili obecnej (31 października 2019) została ona ratyfikowana przez 47 państw, w tym Australię, Kanadę, Chiny, Indie, Republikę Południowej Afryki i większość państw morskich Unii Europejskiej.

Zasadniczym celem konwencji z Nairobi jest ustanowienie ram prawnych dotyczących możliwości działań podejmowanych przez państwa nadbrzeżne w zakresie usuwania wraków stanowiących zagrożenie lub przeszkodę nawigacyjną, albo zagrożenie dla środowiska morskiego. Konwencja ma w założeniu wypełnić istniejącą przed jej wejściem w życie lukę prawną w zakresie możliwych działań państw nadbrzeżnych w stosunku do wraków znajdujących się poza ich terytorium. Zgodnie z jej postanowieniami państwa mogą rozszerzyć zakres stosowania konwencji na morze terytorialne.

Celem niniejszego artykułu jest analiza nowych uprawnień i obowiązków państw nadbrzeżnych oraz znaczenia konwencyjnych pojęć dotyczących zagrożeń nawigacyjnych i środowiskowych powodowanych przez wraki. W artykule scharakteryzowane zostały także wyzwania regulacyjne, którym sprostać muszą państwa nadbrzeżne w procesie implementacji postanowień konwencji. Ostatnia ze wspomnianych kwestii analizowana jest przede wszystkim z perspektywy państwa, które jeszcze nie wdrożyło postanowień konwencji, niemniej jednak w artykule przedstawiono także rozwiązania wybranych państw, które konwencję ratyfikowały.

W artykule zbadano znaczenie i ewolucję praktycznego wdrożenia koncepcji rzeczywistej więzi na przestrzeni lat, jakie upłynęły od powstania rejestrów wygodnej bandery (FOC) w latach dwudziestych XX w. Autor zauważa, że w miarę zaostrzania się konkurencji między państwami bandery, przepisy dotyczące bezpieczeństwa statków, zapobiegania zanieczyszczeniom czy warunków pracy i życia na statku stają się ujednolicone i wszechobecne, stanowiąc instrumenty międzynarodowe, w efekcie ograniczające uprawnienia regulacyjne państw bandery. Podobnie egzekwowanie tych przepisów ulega umiędzynarodowieniu – wraz z wszechobecnością towarzystw klasyfikacyjnych i wprowadzeniem reżimu PSC. Jednocześnie autor wskazuje na brak odpowiednich regulacji w zakresie zatrudniania marynarzy, w szczególności wynagro-dzeń i składek na ubezpieczenia społeczne, zarówno na poziomie krajowym (państwo bandery), jak i międzynarodowym. Ta luka prawna zachęca państwa portu do wprowadzania rozwiązań lokalnych, niezależnie od przepisów państwa bandery. Takie zmiany osłabiają „autentyczność” rzeczywistej więzi pomiędzy statkiem a państwem bandery.

Among UN human rights treaty bodies that have the competence to examine inter-state communications, only the Committee on the Elimination of Racial Discrimination (CERD) has had the possibility to develop its case law in this regard (as of 2020). One of these cases – submitted by the State of Palestine against Israel – resulted in a controversy arising from the respondent state’s declaration excluding any treaty relations between Palestine and Israel, the latter considering the former “a non-recognized entity.” The present paper analyses the CERD’s decision of 12 December 2019 in which the Committee found that it had jurisdiction to hear the inter-state communication. The author argues that while invocation of the “special character” of human rights obligations constitutes a powerful argument in judicial discourse, this should not lead to (re)opening debates on self-contained regimes and alienating human rights treaties from the norms and principles of general international law. At the same time, there are also valid reasons to perceive the obligations enshrined in the ICERD as being of a specific and erga omnes character.

Joseph Ratzinger discusses papal primacy in the Church, which is a communio based on the relationship between primacy and collegiality. Therefore, he supports jurisdictional primacy executed not in a monarchical way, but collegially, with the Pope as the head of the college of bishops. Joseph Ratzinger discusses the Petrine primacy in the New Testament, which he considers a starting point for a discussion about the succession of Peter’s office, choosing (via media) between papalism and conciliarism. He, therefore, focuses on the personal aspect of primacy connected with a given person. Moreover, the article discusses the relationship between the papacy and doctrinal infallibility. It also poses the question whether after his renunciation Benedict XVI still retains the charisma of doctrinal infallibility (or authentic orthodoxy) and how this refers to the current Pope Francis.