W artykule badam wpływy i reinterpretacje filozofii Romana Ingardena u Leopolda Blausteina. Ten ostatni studiował we Lwowie u autora O dziele literackim, a później nawiązał z nim wieloletni dialog filozoficzny. W literaturze przedmiotu można spotkać się z opinią, że Blaustein pozostawał pod wpływem Ingardena przede wszystkim na gruncie estetyki. Bronię jednak tezy, że wpływy te były znacznie szersze i dotyczyły także metodologii i teorii świadomości. Artykuł jest podzielony na trzy zasadnicze części. W pierwszej rekonstruuje się krytykę Blausteina metod ejdetycznych w fenomenologii. W tym kontekście twierdzi się, że argumenty te są skierowane raczej ku koncepcji Ingardena niż Husserla. I chociaż Blaustein proponuje rozumieć fenomenologię jako psychologię opisową, zaś Ingarden jako analizę ejdetyczną, obaj zgadzają się, że fenomenologia polega na rygorystycznym opisie sposobów dania przedmiotów w doświadczeniu. W drugiej części zostają omówione argumenty Blausteina przeciwko Husserlowskiej teorii świadomości. Argumenty te opierają się na Ingardenowskim odróżnieniu „przeżywania” i „doznawania” dat wrażeniowych. W ostatniej części wskazuję elementy, które zarówno łączą, jak i dzielą obie teorie estetyczne.

Problem istnienia przedmiotów matematycznych podlega żywej dyskusji. Realiści bronią niezależności i autonomiczności przedmiotów matematycznych, antyrealiści wskazują na ich zależność i konwencjonalność. Problem istnienia przedmiotów matematycznych jest też silnie powiązany z problemem poznania matematycznego: czy postrzegamy prawdy matematyczne w specjalnych aktach intuicji, jak chcieliby niektórzy realiści, czy też może tworzymy wiedzę matematyczną tylko za pośrednictwem budowy stosownego systemu formalnego, jak wyobrażają to sobie niektórzy antyrealiści? W artykule przedstawiamy strategię realistyczną K. Gödla i W.V. Quine’a, a następnie komentujemy je z perspektywy fenomenologii R. Ingardena. Wskazujemy na rolę, jaką przypisywał intuicji matematycznej Gödel, oraz przedstawiamy proces oglądu ejdetycznego w ujęciu Ingardena, odnajdując wspólne punkty myśli filozoficznej Gödla i Ingardena. Twierdzimy też, że bogata ontologia Ingardena mogłaby wnieść wiele wartościowych rozwiązań do debat toczonych współcześnie w głównym nurcie filozofii matematyki.

W artykule rozważa się Ingardenowskie pytania fundamentalne w kontekście stanowiska zwanego fundamentalizmem filozoficznym. Okazuje się, że definicyjna cecha tego stanowiska, tj. poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o warunki prawomocności twierdzeń z zakresu tradycyjnych dziedzin filozofii: ontologii, epistemologii, etyki i estetyki, znajduje u Ingardena swój odpowiednik w ontologicznych i epistemologicznych założeniach fenomenologii. One to stanowią gwarancję prawomocności wszelkich innych twierdzeń. Ingardenowski fundamentalizm filozoficzny, rozpatrywany tutaj w odniesieniu do dzieła-schematu, ulega jednak z czasem znacznemu osłabieniu, o czym zdają się świadczyć wątpliwości samego autora co do zasadności istnienia sfery obiektów idealnych, wyznaczających owo dzieło. Wielce prawdopodobny wydaje się domysł, że jest to ukłon Ingardena w stronę kultury, w stronę kulturowo-historycznej relatywizacji niezmiennej sfery obiektów idealnych.